Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΖΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ

Νωρίς το πρωί στο λιβάδι, παντού διάσπαρτοι ανθοί,
μου χαμογελά η φύση σκέπτομαι.
Θέλω να κυλιστώ πάνω στις μικρές μαργαρίτες
και στο καταπράσινο χορτάρι που κέντησε η άνοιξη.
Μοναδικές στιγμές που ξέκλεψα, δουλειά και
θαυμασμός μαζί όσο κοιτώ γύρω μου τη φύση.


Γοργά περνούν οι μέρες και η γη φορά πάλι τα γιορτινά
της έτοιμη να δεχτεί τους μουσαφίρηδες .
Τα παραθυρόφυλλα των δέντρων ένα χειμώνα ολάκερο
έμειναν κλειστά, τώρα διστακτικά ανοίγουν.
Τόση ομορφιά, όπου να πέσει η θολή μου ματιά
κρυσταλλώνει μετρώντας κάθε λεπτό, ξεχνώντας
τι κατέγραψε.


Μοσχομυρίζω κι’ αναπνέω.
Ακούω το κλάμα του νεογέννητου κάθε φορά που σκάει
το μπουμπούκι, κάθε φορά που ανοίγουν τα νυσταγμένα
μάτια στα κλαδιά.



Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

ΣΤΟ ΣΤΑΣΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γεμίζω το ποτήρι με νερό αγιασμένο
όλα τα χρόνια στάλα – στάλα σαν να ήταν μοναδικό      
πάνω στη γη. Πέρασε κι’ έφυγε ο χειμώνας στεγνός
με ψεύτικο ήλιο.

Τέτοιες στιγμές τις αντικρίζω να ξεκουράζονται 
στο στασίδι του χρόνου.
Πλανήθηκαν ορδές ανθρώπων μέσα στο κάλπικο,
στο εφήμερο, στο λίγο που τώρα κάναμε σημαντικό.
Καθ’ ένας από μας πήρε το δρόμο του.

Μουσκεμένοι γιοί και κόρες στύβουν τα ρούχα τους.
Παραδίπλα ρίχνει το φως του, το αναμμένο φωτιστικό
και παρελαύνουν οι ίδιοι.
Γέλια και αναπόληση ανεβαίνει ψηλά όπως το λιβάνι
το απόγευμα του Σαββάτου.

Απομακρύνσου νοσταλγία, πίσω από μένα έρχονται
και άλλοι, φύγε με κούρασες.