Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

ΣΤΟ ΣΤΑΣΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γεμίζω το ποτήρι με νερό αγιασμένο
όλα τα χρόνια στάλα – στάλα σαν να ήταν μοναδικό      
πάνω στη γη. Πέρασε κι’ έφυγε ο χειμώνας στεγνός
με ψεύτικο ήλιο.

Τέτοιες στιγμές τις αντικρίζω να ξεκουράζονται 
στο στασίδι του χρόνου.
Πλανήθηκαν ορδές ανθρώπων μέσα στο κάλπικο,
στο εφήμερο, στο λίγο που τώρα κάναμε σημαντικό.
Καθ’ ένας από μας πήρε το δρόμο του.

Μουσκεμένοι γιοί και κόρες στύβουν τα ρούχα τους.
Παραδίπλα ρίχνει το φως του, το αναμμένο φωτιστικό
και παρελαύνουν οι ίδιοι.
Γέλια και αναπόληση ανεβαίνει ψηλά όπως το λιβάνι
το απόγευμα του Σαββάτου.

Απομακρύνσου νοσταλγία, πίσω από μένα έρχονται
και άλλοι, φύγε με κούρασες.