ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Ένας πολύχρωμος μήνας, μόνη ωραιότητα η φύση γύρω μας.
Όσο ο χρόνος τρέχει σαν παιδί αμούστακο τόσο
οι ζωές μας προσεγγίζουν το μετά...
Ζεστές ημέρες και οι σκέψεις μας σκίαστρο στον ήλιο
τον ζεστό, υγρό φιλί στο διψασμένο χαμόγελο.
Γυμνό σώμα πίσω από τις φυλλωσιές κρυμμένο
από τα νοσηρά μυαλά μιας ανέραστης ύπαρξης.
Πολεμά το γνώριμο, κλείνει τα μάτια στο έργο που ζει,
φτωχαίνει χάνοντας την άνοιξη πετώντας της πέτρες.

Ποιος άραγε να μπορεί να εξηγήσει της φύσης
την αντίφαση των εποχών!
Κλεμμένα λόγια και αισθήσεις νεκρές και τώρα
ανθούν παντού. Δεν άντεξε κανείς να μιλήσει
για τα νόθα αισθήματα όπως τα λένε, όσοι το έκαναν
είναι γιατί τα ζήλεψαν.
Αναθεμάτισαν ότι δεν έχουν και τώρα τριγυρνούν
με πικρό το στόμα. Αγριεμένα πρόσωπα και σκοτεινά
δίχως χαμόγελο, στοιχίζει βλέπεις.
Κρατούν τα ιμάτια τους μαζεύοντας λουλούδια
για να πλέξουνε στεφάνι,κλείνει η πόρτα πίσω
τους και βλέπεις κρεμασμένα αγκάθια.