Ορφάνεψαν τα παιδιά της Ιωνίας
μέσα στην αυγουστιάτικη νύχτα.
Στους καπνούς τώρα χάθηκε εκείνη η κόρη
που ξέφυγε απ’ της Τροίας τον ορυμαγδό.
Αιώνες πριν σ’ αυτά τα χώματα
ο Αχιλλέας έπεφτε νεκρός και τώρα
πάλι γένος ελληνικό σφαδάζει.
Ποτίζει με το αίμα του το χώμα,
εκεί που σπαρμένα στέκουν, αμίλητα
της ιστορίας τα σημάδια.
Γέρος, αγέρωχος, ποιμένας άγρυπνος
και δοξασμένος. Ανδρείος μένει νικητής
στα χέρια τους, που παρά μόνο όπλα
και μαχαίρια ξέρουν να δουλεύουν.
Λερώθηκε μα δε σκοτείνιασε το ιλαρό του πρόσωπο
καθώς συρόταν μες στ’ αποκαΐδια της πόλης του.
Σκύβουν τα δέντρα, οι ρίζες τους σφίγγουν
από πόνο και το κύμα, και εκείνο ακόμη
θρηνεί στην άδεια προκυμαία.
Έσβησε το καντήλι που έφεγγε
από το παραθύρι της Αγίας Φωτεινής.
Σκελετωμένο στέκει το κωδωνοστάσιο
που ξύπναγε την πόλη,
άδειασε το Δεσποτικό.
Γέμισε η θάλασσα από σώματα ατιμασμένα,
μαζί τους χάθηκε ο αλιεύς τους.
Χόρτασε η γη αίμα και κορμιά που κάποτε
ανέμελα ζούσαν εδώ, υπέστειλαν των ασεβών τα χέρια
εκείνο που του ανήκε ο τόπος τούτος.
Τώρα ακόμα μια επέτειος, μα αν ξεχάσουμε θα πάψουμε να υπάρχουμε.
Προσωπικό σχόλιο: Στις 27 Αυγούστου του 1922 για μια ακόμη φορά η Ελλάς αιμορραγεί,
σφαγή, βιασμοί, φωτιά και ξεριζωμός για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας.
Θρήνος και πόνος συνόδευσαν τους πρόσφυγες στη μητέρα Ελλάδα που μόνο μητέρα
δε στάθηκε σ' αυτούς τους ανθρώπους.
Όσοι έμειναν πότισαν με το αίμα τους τη γη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, μαζί τους
ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος και τέσσερις επίσκοποι, πλήθος κληρικών και λαϊκών.
Η γη της Ιωνίας κοκκίνισε, η προκυμαία της Σμύρνης έγινε σφαγείο με τους '' συμμάχους''
να κοιτούν και να αποτελειώνουν το έργο των Τούρκων....
Ένα ποίημα στη μνήμη του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου, μια επιτύμβια στήλη στον άγνωστο τόπο ταφής του αν δε δόθηκε βορά στα σκυλιά.
Ένα μνημόσυνο στη μνήμη της γιαγιάς Σταματίας και του παππού Αλέξανδρου που άφησαν εκεί..... πίσω την παιδική τους ηλικία κατατρεγμένοι.
Που εμπιστεύτηκαν σε μας τις μνήμες και τη νοσταλγία τους.