Προχωρά μετρώντας τα βήματα,
κρατά για στήριγμα ένα ραβδί χαράζοντας
στο νοτισμένο από την υγρασία χώμα
ένα άλλο μίτο μη και χάσει το δρόμο.
Διαβάτης ανέμελος αναστατώνοντας
τις φωλιές των φασιανών από το ράπισμα
των κλαδιών γύρω του.
Μονοπάτια που διασχίζουν τις αψίδες των θάμνων
και των δένδρων την παράταξη,
ξέφωτα στο φως του ήλιου προσπερνά
μ’ ένα βήμα που θυμίζει το πάτημα στα πλήκτρα ενός πιάνου.
Λιποταχτεί από ένα κόσμο βαμμένο με κάρβουνο,
ένα έργο απ' το οποίο απουσιάζει
το φως της νύχτας.
Ιχνηλάτης μα και χαρτογράφος
με συντροφιά το ολόγιομο φεγγάρι,
τραβά το δρόμο του απερίσπαστος
καλλωπίζοντας τις σκέψεις του με ότι έχει γύρω του.
Μονιάζει στην ιδέα της μοναξιάς ξελογιασμένος
από τη θέα του ουρανού, προχωρά για να φτάσει
χωρίς να είναι βέβαιος αν σταματήσει.
Περιπλανιέται στης φαντασίας την ελεύθερη
πολιτεία με νόμο την αυτοδιάθεση της σκέψης.
Καθοδηγείται στο διάβα του από τη φωνή
μέσα του σαν κάποιος να του υπαγορεύει
την παρτιτούρα της περιηγητικής του περιέργειας.