Ένας αλλιώτικος άθλος,
στο στάδιο της αυτογνωσίας.
Αγωνιστής, παλαιστής
κι ύστερα νικητής δίχως έπαθλο.
Τα μονοπάτια φωτισμένα απόψε,
πανσέληνο που χρυσίζει τα νερά.
Την κοιτώ ,
φιλιστρίνι τ’ ουρανού, ένας οφθαλμός ζωηρός
και αδιάκριτος .
Εισχωρεί απόψε στις συνειδήσεις μας.
Παρακαμπτήρια οδός
στις πίσω εικόνες του μυαλού.
Στέκω στον πρόναο
μετανοώντας,
αυτοκράτορας θνητός κι ατιμασμένος.
Ξετυλίγεται το νήμα
του μύθου ως την αυγή.
Πέρασε τ’ αποψινό,
όπως πέρασαν νύχτες ολάκερες,
ταμένες στις θεότητες της γης.
Είδωλα φτιαγμένα από
επιθυμίες και συναισθήματα,
παραχωμένα στο ρουμάνι της απαξίωσης.
Ένοχοι λογισμοί
κρυμμένοι από τα μάτια των παιδιών.
Παιδιά κι εμείς υπήρξαμε
και τώρα πάλι παιδιά
στην αυλή τη ξεχασμένη.