Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ

Τις νύχτες ο ήχος της κλεψύδρας
αντηχεί πιο δυνατά στο δωμάτιο.
Συνοδεύει τον ρυθμό των λέξεων της προσευχής.
Βρίσκουν τον βηματισμό τους
οι σκέψεις που πρωτύτερα ξεγλίστρησαν.
Η λησμονιά εγκαταλείφθηκε έρημη στην τύχη της
μαζί με τον κόσμο.
Μοιάζει να θέλει να φέξει νωρίτερα η μέρα,
αδύναμη κι αυτή όμως προσμένει.
Τούτη την ώρα οι αξίες τους υποτιμήθηκαν,
αδύναμες να  εξαγοράσουν τα λιγοστά μου δάκρυα.
Φεύγει η άμμος,
κατρακυλά και μαζί της παρασέρνει
το λάθος, το ψέμα, την απάτη.
Ανήμπορος ο σπόρος να ριζώσει πάνω της.
Δεν υπάρχω,
όμως όλοι τους με βλέπουν.
Κοπιάζω να σταθώ την ώρα που με παρασύρουν
οι στιγμές.

ΕΘΙΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Aγριεμένοι αετοί τα συναισθήματα.
Το σώμα αχνό σύννεφο
παρασυρμένο  στο ξεστράτισμα του ανέμου.
Νικά η αυγή του μυαλού το σούρουπο.
Είδωλα, αντικατοπτρισμός
της θέλησης πάνω στην ψυχή.
Επιχρυσώθηκαν τα μυστικά
στο φως του ήλιου.
Η νύχτα ψες πέρασε νοσταλγικά,
το σήμερα καρτερικά ελπίζει.
Αδεινά χέρια,
πώς να κρατήσεις το παιχνίδι
του παιδικού σου φίλου!
Εθιμικό δίκαιο
κι όμως ξέρεις πως δεν σου ανήκει.